राष्ट्रीय स्मृती दिन-ऐतिहासिक वेदना पुढे सरकते

थंड वर्षांमध्ये, राष्ट्रीय सार्वजनिक बलिदानाच्या दिवशी, देशाच्या नावाने, मृतांचे स्मरण करा आणि वीर आत्म्यांच्या स्मृती जतन करा.इतिहासाच्या उतार-चढावातून मार्गक्रमण करणाऱ्या प्राचीन नानजिंग शहराने इतिहासात कधीही न पाहिलेला विधी अनुभवला आहे.13 तारखेला सकाळी, पक्ष आणि राज्याचे नेते जपानी आक्रमणकर्त्यांकडून झालेल्या नानजिंग हत्याकांडातील बळींच्या मेमोरियल हॉलमध्ये आयोजित राष्ट्रीय स्मृती समारंभात सहभागी झाले होते.

हा राष्ट्रीय भावनेचा किण्वन किंवा ऐतिहासिक तक्रारींची कुरकुर नाही, तर कायद्याचे वजन, त्याग आणि लष्कराची प्रतिष्ठा आणि देशाच्या प्रमुख समस्यांचे सादरीकरण आहे.

स्मरण हे विसरता न येणाऱ्या आठवणींमुळे असेल तर पुसता न येणाऱ्या वेदनांमधून सार्वजनिक त्याग होतो.77 वर्षांपूर्वीचा 13 डिसेंबरचा इतिहास आहे.13 डिसेंबर 1937 ते जानेवारी 1938 पर्यंत जपानी सैन्याने नानजिंग शहरात घुसून सहा आठवड्यांपर्यंत माझ्या निशस्त्र देशबांधवांची दुःखद सामूहिक हत्या केली.अत्याचारांची क्रूरता आणि आपत्तीचे दु:ख, जसे सुदूर पूर्व आंतरराष्ट्रीय लष्करी न्यायाधिकरणात, न्यायाधीशांनी अमेरिकन इतिहासाचे प्राध्यापक बेडेस यांना हत्याकांडाच्या संख्येचा अंदाज घेण्यास सांगितले, तेव्हा ते घाबरून म्हणाले: “नानजिंग हत्याकांडात अशा प्रकारचा समावेश होता. विस्तृत.कोणीही त्याचे पूर्णपणे वर्णन करू शकत नाही. ”

नानजिंग हत्याकांड हे शहरासाठी आपत्ती नाही तर राष्ट्रासाठी आपत्ती आहे.चिनी राष्ट्राच्या इतिहासातील ही एक अविस्मरणीय वेदना आहे.असे कोणतेही ऐतिहासिक दृश्य नाही की ज्याकडे दुर्लक्ष केले जाऊ शकते आणि असे कोणतेही पर्यायी वक्तृत्व नाही ज्याला डोकावता येईल.या दृष्टिकोनातून, कौटुंबिक दु: ख आणि शहराच्या दु:खाचे राष्ट्रीय दु:खात रूपांतर करणे ही एक खोल आपत्तीची खोल स्मृती, राष्ट्रीय प्रतिष्ठेचे दृढ संरक्षण आणि मानवी शांतीची अभिव्यक्ती आहे.अशी राष्ट्रीय कथनात्मक मुद्रा केवळ इतिहासाचा वारसा आणि न्यायच नाही तर वास्तवाची अभिव्यक्ती आणि दृढता देखील आहे.

अर्थात, राष्ट्रीय स्मृती जागृत करण्यासाठी आणि आंतरराष्ट्रीय व्यवस्थेसमोर आपला पवित्रा व्यक्त करण्यासाठी राष्ट्राच्या ऐतिहासिक वेदना बिंदूंचा वापर करणारा हा देश नाही.जशी स्मारके चांगल्या सुरुवातीसाठी असतात, तसेच सार्वजनिक बलिदान हे इतिहासाच्या वेदनांना पुढे जाण्यासाठी असतात.जो इतिहास विसरेल तो आत्म्याने आजारी पडेल.ज्या व्यक्तीचा आत्मा इतिहास विसरल्यामुळे आजारी आहे, त्याच्यासाठी इतिहासाच्या रेखीय उत्क्रांतीमध्ये वाढीचा मार्ग शोधणे कठीण आहे.हे एका देशासाठीही खरे आहे.ऐतिहासिक स्मृतीत वेदना वाहून नेणे म्हणजे द्वेषाला उत्तेजन देणे आणि जोपासणे नव्हे, तर इतिहासाच्या धाकात खंबीरपणे पुढे जाणे, सकारात्मक ध्येयाकडे जाणे होय.

इतिहासाची वेदना ठोस आणि वास्तविक आहे, कारण ती सहन करणारे लोक ठोस आणि वास्तविक व्यक्ती आहेत.या संदर्भात, इतिहासाच्या वेदनांमध्ये पुढे जाणारा विषय देशाचा प्रत्येक नागरिक आहे.आणि हीच खरी भावनात्मक अभिव्यक्ती आहे जी राष्ट्रीय स्मरण दिनी ओतली जाईल.राष्ट्रीय स्मरण दिनाच्या स्वरूपात पेय बलिदान हे दर्शविते की अमूर्त देशाचे व्यक्तिमत्त्व केले गेले आहे आणि देशाची इच्छा, श्रद्धा आणि भावना सामान्य मानवी भावनांशी मिसळल्या आहेत.हे आपल्यापैकी प्रत्येकाला आठवण करून देते की आपण व्यक्ती, कुटुंब आणि लहान मंडळे तसेच रक्त, सामाजिक मंडळे आणि ग्रामीण भागातील भावनांच्या पलीकडे जाऊ शकतो.आपण संपूर्ण आहोत, आपण एकत्र दुःखात आहोत आणि ऐतिहासिक शोकांतिकेची पुनरावृत्ती टाळणे ही आपली समान जबाबदारी आणि कर्तव्य आहे.

कोणीही इतिहासाच्या बाहेर राहू शकत नाही, कोणीही इतिहासाच्या पलीकडे जाऊ शकत नाही आणि कोणालाही "आपल्या" पासून वगळले जाऊ शकत नाही.ही व्यक्ती एक ऐतिहासिक खोदणारा असू शकतो जो नागरी रडणाऱ्या भिंतीसाठी नावे जोडत असतो किंवा स्मारकाची धूळ पुसून टाकणारा सफाई कामगार असू शकतो;ही व्यक्ती राष्ट्रीय स्मृती दिन देशाच्या दृष्टीकोनात आणण्यासाठी कॉलर असू शकते किंवा राष्ट्रीय स्मृती दिनाच्या दिवशी शांतता राखून मार्गस्थ होऊ शकते;ही व्यक्ती कायदेशीर कार्यकर्ता असू शकते जी आरामदायी महिलांच्या मानवी हक्कांचे रक्षण करते किंवा स्मारक हॉलमध्ये इतिहास सांगणारी स्वयंसेवक असू शकते.राष्ट्रीय भावनेला सतत संघटित व प्रेरणा देणारा, इतिहासाच्या वेदनेत नागरी स्वभाव जोपासणारा आणि प्रवृत्त करणारा, देशाच्या प्रगतीसाठी आणि राष्ट्रीय समृद्धी साकारण्यात सक्रिय योगदान देणारा आणि ऐतिहासिक अनुभव आणि अंतर्दृष्टी कौतुकास पात्र आहे. .